کتابخانه نیمه شب، یک اثرِ معمولی

برنده جایزه بهترین کتاب داستانی Goodreads در سال 2020!
352 صفحه، مت هیگ، محمدصالح نورانی زاده، نشر کوله پشتی
کتابی که دست من است چاپ صد و بیست و دوم است.

چند وقتی بود که اسم این کتاب را اینور و آنور زیاد میشنیدم. بالاخره وادار شدم تا همین ماهِ قبل آن را بخرم. بی میل به ادامه دادنش بودم اما هرطور که بود امروز تمامش شد.
نظر من را میخواهید؟ کتاب overrated است. (معادل اورریتد در فارسی چیست؟) خدا برای بعضی از کتاب ها میخواهد. احتمالا دعای خیر مادر و پدری، کسی پشت ناشر و نویسنده محترم بوده است.
نمیگویم بد است. ولی به شدت معمولی است، مخصوصا تا صفحه 170! از آنجا به بعد کمی زبانِ کتاب باز میشود و کمی حرف میزند.
همه اینها را که کنار هم بگذاریم به اثری میرسیم، معمولی!

کتابخانه نیمه شب داستان دختری است به نام نورا سید. یک دختر معمولی که از قضا بسیار باورکردنی است. جنسش برای خودم بسیاری آشنا است. دختری که پس از رخ دادن سلسله اتفاقاتی دست به خودکشی میزند اما نمی میرد. به او فرصتی داده میشود تا زندگی های دیگری که میتوانسته تجربه بکند را زندگی بکند. در این میان نکات قابل فکری درباره زندگی از طرف شخصیت های کتاب گفته میشود، برخی شان حسِ پیام بازرگانی صدا و سیما به آدم میدهند ولی بعضی شان هم به جان مینشینند.
همانطور که گفتم کتاب تا صفحه 170 معمولی است، حتی معمولی رو به بد. برای خود من ادامه دادانش مقداری سخت بود. اما بعد از 170 رفته رفته کتاب بهتر میشود. برعکس بسیاری از کتاب ها که میانه های قوی و انتهای ضعیفی دارند، کتابخانه نیمه شب برعکس است. مخصوصا 60 صفحه آخر، حرف برای گفتن زیاد دارد. اما مسئله این است که داستان را برای 60 صفحه آخر نمیخوانند!
مدتی بود به فکر خواندن یک داستان بودم. این مدت زیادی کتابِ جدی و خشک خوانده بودم. از دو ماه قبل با احسان عبدی پور و پادکستش آشتی کردم، شعر خوانی عبدالرشید کاکاوند را دنبال میکردم و گاهی فاضل نظری و سعدی حفظ میکردم.
این رمانِ کتابخانه نیمه شب هم به گمانم شروعی بود بر این ماجرا. البته که شروع خیلی قوی‌ای نبود. انتخاب بعدی احتمالا جنگ و صلح باشد توام با بروکراسیِ میزس.