در خصوص سیاهه های سفید

توضیح بیشتری میخواهم بدهم از خودم در سال 97 و کمی خودم را باز بکنم. سال 97 یکی از بهترین سالهای زندگی من بود. به عللی در اواخر دوران راهنمایی ام شرایط پیچیده شده بود. من برای مدتی رگه هایی از افسردگی را تجربه کرده بودم و اوضاع برایم دشوار شده بود. بعد از رهایی از این ماجرا من انگار فردی دیگر شده بودم. بیشتر نمیتوانم توضیح بدهم؛ حداقل الآن نمیخواهم درباره اش بنویسم شاید بعدا درخصوص این ماجرا نوشتم.

بعد از دوران راهنمایی که وارد دبیرستان شدم انگار در های جدیدی باز شده بود. فضا تغییر کرده بود، و ناگهان در عرض یک ماه انگار همه چیز یک تغییر اساسی کرده بود. حس میکردم بزرگ شده ام، قدرتم بیشتر شده است و… در کنار این ماجرا در مدرسه، من در کلاس معلی استاد ابراهیمی ثبت نام کرده بودم و آنجا هم داشتم تجربه های جدیدی را مزه مزه میکردم. از یک محیط نسبتاً بسته وارد یک فضای باز شده بودم (البته که دبیرستان تنها به نسبت راهنمایی باز بود!).

این دو اتفاق مهم یعنی کلاس معلی و آشنایی با استاد عجمی و ابراهیمی، دبیرستان و وجود یک معلم که هنوز هم دوستش دارم داشت افکار من را میساخت. نوشته های من در قالب “سیاهه های سفید” نشأت گرفته از این سه عنصر در آن دوران است.

خواندن دوباره متن هایم و عمیق شدن در آنها درست مانند دوباره گوش دادن به صوت ضبط شده‌ام است. ناخوشایند است، خنده دار است و شاید سخت بتوان آنها را کنکاش کرد. ولی باید گذشته را درست بررسی کرد. متن های سالهای 98 و 99 به منِ امروزی نزدیک تر است. طبعاً باید اینگونه هم باشد.

به قول محمد رضا شعبانعلی شاید عین کلمات نباشد): ما از پله هایی در زندگی بالا آمده ایم، ولو اینکه پایمان را روی پله های اشتباهی هم گذاشته باشیم ول الآن در این نقطه که مطلوب ماست ایستاده ایم. این دور از انصاف است که آن پله های نامطلوب را نادیده بگیرم و انکارشان بکنیم.

در هر صورت این سری یعنی “سیاهه های سفید” تمام شد. شاید کیفیت نوشته ها بالا نبود، خسته کننده بود یا هر چیز دیگری اما من میخواستم فارغ از این مسائل نوشته هایم را جایی باقی گذاشته باشم.